بر سنگ گور من

دلم براي دلتنگيهايم ميسوزد .

كتابهارا كه ورق ميزنم

هميشه تويي 

و عطر كهنه ات

در لا بلاي برگهاي پوسيده .

ایکاش

ايكاش
مي شكستند
دستهايي كه بوي خون مي دهند و
بيگانگي.

ايكاش
ايكاش
ايكاش !

چشمانم را ميبندم
جنازه ها
روبرويم
رژه مي روند
با سرهايي بريده در دست
و اندامهايي كه
هرتكه
ياد آور جنون شهوت و خون است .

چشمانم را باز ميكنم
كودكاني كه
مي ليسند
لخته هاي خون نشسته بر ديوارها را
با جنوني نگفتني
و تكه تكه ميكنند
اندام پدران و مادرانشان را
بر جاده هاي متروك هيچ پايان .

نه ميتواني ببندي چشمانت را
و نه بازشان بگذاري
اينجا
دنياييست
كه حتي مرگ
رهايت نميكند
از اينهمه بيهودگي
وشكايت
به كدام خدا
كه خوابيده است
و نميبيند
سقوط بشر را
در شاهراه
انحطاط .


کامبیز شبانكاره
تابستان 85

دخمه

روزي كه مرگ
برايم شد
بديهي ترين آرزو
فهميدم
مجبورم
زندگي كنم
در طولاني ترين دخمه اي كه
انسان
نه ديده است به چشم
نه شنيده است به گوش

آنروز
لحظه هارا دزديدم
و سپردم به هيچ
به ذهنم
به الياف به هم بافته ي دروغ

..... و اكنون
كه ميگذرم
در هزاران سال آغازين
نگاهم نمي كند كسي
حتيبراي لعنت

کامبیزشبانکاره